Kleyne Lettertjes: Pubertijd

Ze zijn te groot voor ‘weer naar school’ en te klein nog voor ‘liever thuiswerken’. Je ziet ze nauwelijks en toch zijn ze heel aanwezig. Ze zitten op school op hun kamer en maximale schermtijd is voor hun ouders ineens geen enkel probleem meer. In de ‘klas’ monologen leraren het lesuur vol tegen vakjes op het scherm. Niks meer schoolbanken met onderuitgezakte pubers, de jeugd presenteert zich online met bleke bekkies en jaren zeventig kapsels. Ze bedoelen het goed. Het is voor niemand een lolletje.

Klokslag lesuur loggen ze in en verschijnt er een hand met een telefoon boven de dekens. Soms is de keuken het lokaal, dan multitasken ze een serie tosties tijdens de les. De resultaten blijven achter of stagneren op z’n best. Ouders proberen via Magister wanhopig vat te krijgen op het online lesschema en het huiswerk van deze adolescenten. ‘Nee, dat hoefde alleen Engels-Nederlands, pap!’ ‘Zie je nou pap; de techniek laat ons weer in de steek, want dankzij onze waardeloze wifi kan ik niet naar school.’ Ouders zien er de lol niet van in.

En waar ouders zich beklagen over al die kinderen thuis, beklagen zij zich dat ze het huis niet uit mogen. Corona trekt een harde wissel op de puberende jeugd. Denk dat ze een jaar geleden vreemd hadden opgekeken als ik had gezegd dat ze om negen uur thuis moesten zijn. We moeten de gevolgen van alle maatregelen voor de jeugd niet onderschatten. Ze zitten in een sociaal vacuüm en de maatregelen beperken ze in een levensfase waarin ze juist willen losbreken. Wat heb je aan net verworven vrijheden in een tijd van een avondklok? Plichtmatig chillen ze met maximaal één mattie. Eenzaamheid en depressie liggen op de loer bij een groep die zich afvraagt hoe lang nog? Er is geen lol aan zo.

Het is een vaccinerende tijd. Ouders maken zich zorgen en overleggen met elkaar hoe ze de lockdown vorm kunnen geven. De zorg is terecht. De pubers verdwijnen steeds dieper in hun kamers en barricaderen hun vesting met kleding, servies, lege verpakkingen en schoolboeken. En net op het moment dat je denkt dat ze helemaal nooit meer naar buiten gaan, intervenieert koning Winter met een vlokdown. Sneeuw lokt iedereen naar buiten. De longen vullen zich met zuurstof in plaats van bedompte kamers en zure puber luchten. Ze kunnen zich afreageren. Even buiten zijn, even ijsvrij zijn. Sneeuwballen gooien en inpeperen. We maken ons druk over plaksneeuw, schaatsen slijpen en skibroeken. Winter maakt alles even heel vanouds, eenvoudig en gewoon. Tevreden ouders spoeden zich naar de winkel en hamsteren alle chocomel uit de schappen. En nu de jeugd eindelijk weer naar buiten kan is er altijd een buurtgenoot die ouders tot de orde roept omdat zijn raam het doelwit is van alle sneeuwpret. Sorry, we lezen ze even niet de les. Het is maar een lolletje - en eindelijk weer eens pubergedrag.  Het werd tijd!

Wouter de Kleyn