Het Eikenfietspad

Meer en meer krijg ik de indruk dat bestuurders niet de aangewezen personen zijn om beslissingen te nemen over vraagstukken waarin mensen centraal staan. En dat de keuzes die gemaakt worden lang niet altijd ten dienste staan van de betrokken mensen in het verhaal. Daar waar het belang om de gebruiker centraal te stellen bij verschillende ministeries en gemeentes al omarmt wordt, heeft deze manier van werken nog lang niet alle bestuurders bereikt. Blijkbaar is het niet zo makkelijk om mensen op nummer één te zetten.

De rol die burgers (bewoners en belanghebbende) hebben, reikt vaak niet verder dan dat je tegen mag stemmen, mag demonstreren. Dat je je stem mag laten horen en een pakkende spreuk op een bord karton omhoog mag houden. Wat mij betreft een hele ondankbare rol met maar erg weinig effect op besluitvorming die echt werkt.

Als gevolg van de corona crises heb ik mijn hardlooprondje beperkt tot het op en neer rennen op de Van Zijldreef. Het fietspad is precies 400 meter, net zo lang als een atletiekbaan rond is. De helft van de tijd ren je dan in de richting van het Eikenpad en ontkwam ik er niet aan na te denken over de fietspad plannen. Ik vroeg mij vaak af wat de toegevoegde waarde is van de ambitie om er een fietspad van te maken. Ik kon het niet bedenken.

Nu kan ik mij aansluiten bij de tegenstanders en mijn stem laten horen. Maar ik vroeg mij vooral af waarom ik denk dat het geen goed idee is. Mijn conclusie is dat ik denk dat het fietspad niet of nauwelijks gebruikt zal gaan worden. En dat zou, als het fietspad er dan toch gaat komen wel heel erg jammer zijn. Zonde van het geld, om het maar even plat te slaan.

Voor mij zou dat nog het meest teleurstellende resultaat zijn van het fietspad.

In Kopenhagen is een adviesbureau gevestigd dat zich richt op het adviseren van steden en regio’s bij de ontwikkeling van een fietsvriendelijke cultuur. Als enthousiaste fietser, dagelijks rijdt ik zo’n 30km naar mijn werk in Utrecht en terug, ben ik groot fan van hun werk. Eén van hun methodes is de Desire Line analyse. Door naar het gedrag van fietsers te kijken krijg je een heel goed beeld van hun wensen en behoeftes. daarop aansluiten, zo stellen zij, is veel succesvoller dan te starten bij een beleidsmatige wens.

Een goed recent voorbeeld is de nieuwe inrichting van de Voorstraat in Utrecht. Bij de aansluiting op de Potterstraat en het Neude moeten fietsers om het beeld van het konijn heen fietsen terwijl het veel intuïtiever is om er rechts langs te rijden en de voorrangsregels soepel te interpreteren. Niet perse veilig, maar wel heel logisch en intuïtief de juiste keuze. Dit was natuurlijk niet de bedoeling en staat er nu een grote plantenbak midden op de weg.

Of het Eikenfietspad er nu wel of niet gaat komen, zolang er geen grote plantenbak op de Gildenring komt te staan kan ik mij niet voorstellen dat het nieuwe fietspad geen succes gaat worden.

De beste oplossing die ik, na ruim 150 kilometer rennen op de Van Zijldreef en een beetje logisch redeneren kan bedenken, is om te investeren in de Secretaris de Jonglaan en de Vletweide als voorkeursroute. Hiervan wordt al veel gebruik door fietsers die vanuit Bunnik naar naar Utrecht rijden. Dat betekent dat het voor mijn huis wel eens drukker zal worden.

Als enthousiaste fietser kun je hier toch alleen maar blij en enthousiast over worden?! Welkom!

Marcel Zwiers