Bijlo’s BunniksBlik: Markiezeneik

Hij staat, onze Boom van het Jaar, in de herfst zoals hij al talloze malen in herfsten stond. Onbewogen, met vastberaden stam. Zijn blad aarzelt nog met vallen. Is het al tijd? Het voelt nog zo warm aan.

Zijn diepdoorgroefde bast verhaalt van jaren, vele jaren. Hij stond hier al toen Lodewijk Napoleon nog geen Konijn van Olland was.

Hij zal hier blijven staan, hier op Amelisweerd, daar helpt geen ene Harbers aan. Harbers, de boshooligan der VVD, met altijd weer een nieuw besluit voor een nieuw tracé, omdat hij het slopen niet kan laten. Een boom, wat moet je daar nou mee, die staat alleen maar in de weg, die moet weg voor een bredere weg.

Want weet je wat het is met bomen? Ze zijn leuk, voor in het weekend, met eikels, voor de herfsttafel, en voor in de open haard, uiteraard, maar ze leveren niks op, geen cent, buitengewoon inefficiënt.

Maar de oude eik gaat het niet overkomen, dat hij moet wijken omdat al dat blik moet doorstromen. Aan zijn groei zijn geen grenzen, maar aan die van asfalt wel.

Hij telt langzaam de seizoenen, kijk, daar dwarrelt al een eerste blad, een tweede, derde, vierde, de zomer is nooit vast te houden, dat weet de eik, in al zijn wijsheid.

Maar volgend jaar is er weer lente, en ook het jaar daarna, het jaar daarna, daarna…

Ooit zal hij, moe, oud en uitgegroeid, onder machtig gedonder en gekraak neerzijgen. Maar niet door toedoen van de mens, nee nee, het zal de tijd zijn, die gekomen is, die hem doet vallen. En wat er van hem rest is compost, tot voedsel voor de andere bomen, die ook aan bulldozers zijn ontkomen.

“Laat mij,” zegt de oude eik, “zuurstof maken uit de dampen van uw wagens, ik doe het graag. Laat mij staan, laat mij staan en verzin iets anders dan al die grenzeloze wegen die naar nergens leiden.”

Vincent Bijlo