Kleyne Lettertjes: Vakantie- en thuiskomststress

‘Ga je nog op vakantie?’ Deze vraag heeft een hele nieuwe lading gekregen. Een simpel praatje in de winkel zit er niet meer in, al zijn we zonder mondkapje inmiddels een stuk verstaanbaarder. Vroeger kon je nog volstaan met het uitwisselen van vakantieland, bestemmingsplaats en tijdspanne. Je sloot af met ‘fijne vakantie’ en vervolgde je rondgang langs de schappen tot een herhaling van dit vraagstuk met de volgende Bunnikse bekende. 

Zo’n gesprek gaat nu anders. ‘Ga je nog op vakantie?’ ‘Ja, dat is wel de bedoeling. Mijn vrouw is thuis resoluut op de refreshknop van de website van de overheid aan het klikken om te kijken of het inreisbeleid van Frankrijk niet is veranderd. We gaan maar kort en ik heb geen zin om eerst in quarantaine te zitten met de kinderen. Wij hebben onze prikken gehad - op ons erewoord - maar we moeten nog wel een PCR- of Antigeentest voor de oudste doen binnen 24 uur voor vertrek. En als alles meezit en iedereen is negatief, gaan we volgende week woensdag weg.’ Vakantieplannen zijn leuk, vakantie plannen blijkt een stuk ingewikkelder.

Vakantiestress heeft een nieuwe dimensie gekregen. Vroeger stresten we over het pakken van koffers en auto’s, over de capaciteit van de auto of caravan, over de onderlinge samenwerking binnen het afreizende gezin, over het tijdstip van vertrek, over het achterlaten van de woning, over ‘niks vergeten?’ en over kinderruzies op de achterbank. Dit keer bevat de voorpret ook een fikse portie stress over de testafspraken, de resultaten, QR-codes, kleurcodes en of we eigenlijk nog welkom zijn op ons vakantieadres. Was er voorheen gedoe rond weggaan en reis, daar komt nu de onrust van toegelaten worden bij. De vakantiebestemmingen kleuren groen, geel, oranje en rood. Ze willen ons graag hebben, we zijn hartstikke ‘bienvenu’, bienvenidos’, ‘wilkommen’, ‘benvenuto’, maar dan moet je wel bewijzen dat je mag reizen.

We hebben het er allemaal voor over. We zijn genoeg aan huis gebonden geweest en we zijn nou eenmaal een avontuurlijk en reislustig volkje. Dus trekken we iedereen vlak voor vertrek nog even door de teststraat en hebben we stapels met papier en digitale bewijsvoering op zak voor de douanebeambten die ons net als elk jaar wat verveeld doorwuiven. Het maakt niet uit, we zijn grensoverschrijdend om over grenzen te gaan. Ik ga ook over grenzen. Ik laat mijn huis achter met twee pubers erin. Je moet maar durven. Ik combineer vakantie- met staycationstress. De achterblijvers beloven alles wat ik wil en knikken plechtig als ik de regels met ze doorneem.

Erewoord! We hebben er duidelijke afspraken over gemaakt; net als bij alle andere ouders is het hier geen hotel! Ben wel benieuwd in welke kleurcode ik mijn buren aantref bij thuiskomst. Misschien moet ik dan wel even in quarantaine.

Wouter de Kleyn