Raadspraat: De winst van trammelant

Er is trammelant in Bunnikland. Er is van alles aan de hand. Zo kunnen er 10.000 kuikens komen wonen nabij onze gemeentegrens. Er komen wellicht 1.000 woningen in een nieuwe Stationswijk met daarin ook groene ambities. Dat leidt bij bijna onvermijdelijk tot kamers-met-uitzicht tot 8 hoog. Dan loopt er nog discussie over hoe we willen dat de weg door Bunnik er in de toekomst uitziet. Liefst met comfort voor de overstekende voetgangers en alle soorten fietsers ‘en-route’, en een groen dorpse uitstraling. 

Verderop in Odijk geeft ophoging van diezelfde weg voor de brede onderdoorgang naar Kersenweide ook ongerust. Wat doet dat met geluid? En hoe kom je straks Odijk nog uit, als ook de Kersenweide aansluit? Dat duurt nog een poosje. Wat al wel heel snel op stapel staat, zijn 48 flexwoningen voor het gemeentehuis. De schoonheidsprijs zal het daar nooit krijgen, maar wie weet wel de gezelligheidstrofee. Er is een kans dat de kersverse bewoners dit jaar al oud&nieuw vieren op die plek. Opgeteld met de ergernissen zorgen over landbouwverkeer door dorpen en op smalle wegen, muren die woonplezier bederven, volwassen bomen die ogenschijnlijk gemakkelijk het oordeel ‘kappen’ krijgen, brengt dat trammelant in Bunnikland.

Dat brengt ook dat heel wat inwoners in de pen klimmen, of de mail, of op sociale media. En er zijn druk bezochte bewonersavonden, inwoners onderschrijven petities of spreken tijdens de formele inspraakronde. Als raadslid heb je vaak een voorsprong in informatie en hebben we er al met elkaar al over gesproken. Bij het horen van stomme verbazing, onaangename verrassingen, en veel betere ideeën, is de verleiding groot om te gaan uitleggen hoe ingewikkeld het vaak allemaal in elkaar steekt, hoe lastig het soms is alle belangen goed in beeld te krijgen, en dat aan een bepaalde veranderingen geen ontkomen aan is, en dat we er met elkaar maar het beste van moeten maken.

Tegelijkertijd herken ik me ook juist in veel van die uitingen. Eigenlijk zijn het allemaal spiegeltjes en het is de kunst om niet weg te kijken maar er juist één geheel van te maken. Dus beste meedenkers, omdenkers, doordenkers, tegendenkers, vrijdenkers, voordenkers en zo meer, hartelijk dank voor alle geluiden en blijf vooral spreken. De trammelant verdwijnt er niet zomaar door, maar een voorgestelde verandering wordt er wel altijd beter van.

Winny Toersen,
D66