Proost

BUNNIK "Proost!" Zaterdagavond, Witte Huisjes, Bunnik, Intercultureel Eethuis. Ik drink wijn met een Arabier. "Zagga!" zegt hij. Gezondheid, maar dan in het Arabisch. Niet dat hij geen Nederlands spreekt, hij kan vloeken als een

Maleier, maar we leren van elkaar, vanavond.

De ruimte begint zich te vullen met de geuren van ons wereldbuffet. Iedereen heeft thuis een gerecht gemaakt. Er zijn Iritrese pannenkoeken, kaassoufflés, een broccoliquiche, wortelsalade, Nederlandse gehaktballetjes,

rijst met saté, pittige gekookte eieren, de hele wereld ligt op de tafels te dampen. Het is niet allemaal halal en haram, maar Allah, God en goddelozen gaan hier hand in hand, alles bestaat hier naast elkaar.

We praten tijdens het eten over voetbal. De Syriërs zijn treurig. Syrië was nog nooit zo dichtbij plaatsing voor het Wereldkampioenschap voetbal, maar helaas, het team is in de play-offs uitgeschakeld door Australië.

"Jullie," zeg ik, "hebben het veel beter gedaan dan wij. Nederland heeft de play-offs niet eens gehaald. We gaan allebei niet, zullen we dan afspreken dat we voor België zijn?" Dat vinden de Syriërs geen goed idee. Als ze al

voor een land zijn dan is het voor Duitsland.

Nou ja, dan ben ik wel alleen voor België. Ik heb het vorige week, toen ik in Kortrijk optrad, de Belgen beloofd. Belofte maakt schuld. Ik kreeg er een enorm applaus voor en na afloop van iedereen pintjes.

Er is nieuws van het banenfront. Postillion Bunnik neemt vluchtelingen in dienst. Heel goed, dat er maar veel bedrijven mogen volgen. "Zagga," "proost," nog een wijntje, de Arabier heeft nu bier genomen. Wat is

eigenlijk het verschil tussen leren en studeren, vraagt iemand. En wat betekent "de koning te rijk?" Waarom glimlacht iedereen in Bunnik en is de nieuwe burgemeester leuk?

Toetjes! Kokoscake, griesmeelpudding, taart. Een baby begint te huilen. Ik aai over haar wangen van tien maanden en zing "hoofd schouders knie en teen." Ze lacht weer.

We pakken onze meegebrachte ukeleles. Tulpen Uit Amsterdam, Kom Van Dat Dak Af, Leve Het Nijlpaard. We zullen ze eens wat Hollandse klassiekers laten horen. En zij ons een paar Arabische. Ze gaan over liefde, vertellen ze, over bloemen langs de weg en over een berg die de hemel een kusje geeft.

Dat is het Intercultureel Eethuis. Tien nationaliteiten, één doel, een leuke avond met elkaar. De koffie wordt geserveerd. Dat is een teken, een Hollands teken, het is bijna afgelopen. Nog een keer met zijn allen: "Oren, ogen,

puntje van je neus, hoofd schouders, knie en teen, knie en teen."