Vlaggendrager

Daar stond ze, mijn nicht Charley, als een van de Engelse vlaggendragers op het veld van de Galgenwaard. Ik, oom Vincent, Vinnie voor Charley, zat trots naast haar moeder, mijn zus, op de tribune. God save the Queen.

Niet dat ze Engels is, Charley, ze woont in Bussum en voetbalt daar bij SDO. Bussum ja, ik ben er opgegroeid, van Bussum naar Bunnik was maar een kleine stap. In Bussum hebben ze overigens ook een Op=Op, maar dat even terzijde. Het toiletpapier, zei mijn zus laatst, kost daar geen drol, het is retengoedkoop.

Charley was door Weuro2017 met een aantal andere SDO-voetbalmeisjes uitgenodigd als vlaggendrager bij de wedstrijd Engeland-Schotland. Precies, dat beladen duel waar collega Wouter vorige week over schreef. De jongens van IS... Nee, laat ik het er verder niet over hebben, dan geef ik ze aandacht en dat is precies wat ze willen. Zo veel mogelijk doodzwijgen, die walgelijke hufters, vind ik.

We zaten daar dus trots te wezen, in de Galgenwaard. toen de volksliederen hadden geklonken juichten we voor Charley, voor Engeland, voor Schotland en voor het vrouwenvoetbal in het algemeen. Nooit heb ik op een voetbaltribune zoveel opgetogenheid gehoord. Dat komt, denk ik, omdat er iets heel anders op het spel staat dan bij het mannenvoetbal. De mannen moeten koste wat kost winnen, de vrouwen kunnen winnen. De mannen hebben heel veel te verliezen, de vrouwen veel minder.

Ze zijn zelf de eersten die het niveau van hun spel relativeren. "Vincent," zei een voetbalmeisjesmoeder zachtjes in mijn oor, "je ziet het niet, maar soms lijkt het wel de efjes, echt waar." Ze zei het anders dan een man het

gezegd zou hebben. Niet honend, lacherig of neerbuigend, maar vertederd. "Ze kunnen er niks aan doen," ging ze verder, "ik voetbal zelf ook, we moeten het gewoon allemaal nog uitvinden, we zijn pas net begonnen. De mannen speelden ook zo, in 1920. Logisch toch?"

Intussen stond Engeland al met 2-0 voor. Dat kwam door Charley natuurlijk, als ze de Schotse vlag had gedragen hadden de Schotsen nu voor gestaan. Wat een sound, een hele tribune vol met zingende vrouwen.

Het werd uiteindelijk 6-0. De Schotse supporters sloopten geen stoeltjes, ze gooiden geen vuurwerk op het veld, ze streken hun kilts glad en zeiden: "Next time better." Het stadion liep snel leeg. Het was wel vakantie maar

toch al half elf, tijd om terug naar Bussum te gaan.

Ik ging terug naar Bunnik. Drie kwartier later belde mijn zus, Charley was op Eurosport vol in beeld geweest tijdens het vlaggendragen. Heel goed, zo moet het, Charley via de satelliet de wereld rond. Charley, en het

vrouwenvoetbal.