De steeg

"Wat ben je vergeten?" Schreeuwde ik naar buurman Bert. We stonden in de steeg tussen onze huizen na te trillen van de WK-wedstrijd Duitsland-Zweden. De Moffen, zoals ze als het om voetbal gaat nog vaak worden genoemd, niet door mij overigens, ik ben gek op Duitsers, ik vind het doorgaans tolle Leute, de Moffen hadden het tot in de vijfennegentig^ste minuut spannend weten te houden.

Ze hadden de hele wedstrijd op het randje van uitschakeling gebalanceerd en toen kwam de vrije trap van Kroos, Toni Kroos. Dezelfde Kroos die eerder in de wedstrijd door knullig balverlies de Zweed Toivonen in staat had gesteld te scoren.

Bert en ik gingen uit ons dak, uit onze plaat. "Tor, tor, tor!!!! het was tot in snackbar De fijnproever in Odijk te horen. Zelfs in Werkhoven kreeg de BOA meldingen van "door merg en been gaand, duitsklinkend vreselijk geschreeuw", dat oudere dorpsbewoners herinnerde aan tijden die ze hoopten nooit van zijn lang zal zijn leven meer mee te maken.

We stonden dus in die steeg, Duits biertje in de hand, toen Bert het schoorvoetend opbiechtte. En ik, ik wist niet wat ik hoorde. Ik dacht dat ik het niet goed verstaan had, het geluid van de Duitse radioverslaggevers van wDR 2 suisde nog na in mijn oren. Maar als hij inderdaad gezegd had wat ik dacht gehoord te hebben, dan waren de rapen gaar, dan was Bert nog niet jarig.

Nou duurt dat sowieso nog tot augustus, maar toch…

"Wat ben je vergeten?" Ik schreeuwde het nog maar een keer, want hij gaf geen antwoord.

Dit keer wel. Heel zachtjes. "De kliko's, de bruine kliko's."

"Aan de straat te zetten, zo opgesteld dat de arm van de zijlader er goed bij kan?"

"Ja." Zijn stem was niet meer dan gefluister.

Ik was sprakeloos, perplex, stupéfait. Maar niet lang. In een flits besefte ik wat de gevolgen waren van de mededeling die Bert net gedaan had.

"Hoe," zei ik, met een stem vol ingehouden woede, "hoe denk jij dit te gaan oplossen mannetje?"

Bert vatte moed. Hij richtte zich op en hij zei: "Wij zijn samen verantwoordelijk voor de kliko's die in deze steeg staan. Jij had ze ook aan de straat kunnen zetten."

"Haha," riep ik, "De kliko als jijbak, hoe durf je!"

"Deze kliko's zijn wijbakken," antwoordde Bert. Ik moest toegeven dat hij gelijk had, maar ik vaar altijd blind op het feit dat hij ze buiten zet. "Gebeurd is gebeurd," zei ik, "komende twee weken geen tuinafval maken en alle groente en fruit met pit, schil blad en al opeten, dan is er niks aan de hand. Nog een biertje?"

"Jawohl"

Vincent Bijlo