Bijlo’s BunniksBlik: Klimaatactie

Ze hadden hun buik ervan vol, ze waren het beu, meer dan zat, klaar waren ze ermee, he-le-maal klaar. De grens was bereikt, ze pikten het niet langer, want genoeg was genoeg.

Daar stonden ze, onder de loodgrijze, dreigende Bunnikse wolkenlucht. De leuzen die ze scandeerden vermengden zich met het winkelwagentjesgeratel van Albert Heijners die met karrevrachten cola en andere zoete troep naar hun bolides liepen.

De spandoeken, die de demonstranten met zich meevoerden, spraken boekdelen. “Zon, nu!” “laat regen niet regeren!” “Depressies, donder op!”

De wijkagent sloeg het tafereel bezorgd gade. Er hing escalatie in de lucht, hij had daar een fijne neus voor. Hij zag zich hier en daar al vuisten ballen in de kleine menigte. Nog even, dacht hij, en die vuisten omklemmen uit het trottoir losgewrikte stenen, die met kracht tegen de etalageruiten van de Bunnikse middenstanders geworpen worden. De diender was de avondklokrellen nog niet vergeten.

Toch kon de ordebewaarder zich de woede, de machteloosheid en de frustratie van de sloganschreeuwers heel goed voorstellen. Sterker nog, als hij geen dienst had gehad, zou hij een van hen zijn geweest. Hij voelde zich net zo genaaid, net zo genomen en gepiepeld als zij, die hun longen uit het lijf gilden op het Van Hardenbroekplein.

Want net als zij had hij het beste, en niets dan het beste voor met de wereld. Het was dertig seconden voor twaalf, negenentwintig misschien al, dus hij had het heft in eigen handen genomen, hij had een fortuin geïnvesteerd in zonnepanelen, dat was zijn steentje, zijn steen die bijdroeg aan de klimaatneutrale samenleving.

Maar de panelen waren nog niet geplaatst, de omvormers waren nog niet aangesloten of de zon liet verstek gaan. En niet zo’n beetje verstek, enorm verstek, zo verstek had de zon in eeuwen niet laten gaan. De gouden bergen, de megawinsten die hem waren beloofd schrompelden voor zijn geestesoog ineen dat vaalbruine molshopen.

Hij haalde zijn smartphone uit de binnenzak van zijn uniform en opende de zonneapp waarmee hij de opbrengst van de panelen kon uitlezen. 20 Eurocent, gisteren, tel uit je winst. De hemel huilde een traan op het beeldscherm. Die ene traan werden er twee, drie, en weldra ontlastten zich de zware wolken boven het Van Hardenbroekplein. In een mum van tijd had de regen de demonstratie weggeveegd. De wijkagent liep naar Chris Vis en bestelde kibbelingen. Hij at ze buiten op, het was inmiddels weer droog, in de zon, ja, de zon! Zie je wel, dacht hij, demonstreren helpt.

Vincent Bijlo