Kleyne Lettertjes: Kleyne Oranjewappie

Hoe beleef jij het EK? Wat een toepasselijke vraag stelt ’t Groentje van vorige week mij. Het laatste EK dat het Nederlands elftal speelde was in 2012 in de Oekraïne en tekent mijn debuut als columnist. Als verslaggever ter plaatse mocht ik schrijven over de oranjekoorts van het legioen. Nou, ik was erbij en dat was helemaal niet zo prima! Nederland verloor dat toernooi al haar wedstrijden. De openingswedstrijd speelde Oranje toen tegen Denemarken met een kerngezonde Eriksen in de basis. Dit jaar doen we dat helemaal anders; we winnen de wedstrijden terwijl de gezondheid van Eriksen…

Met 2021 op de teller spelen we het EK 2020. En er is reikhalzend naar uitgekeken, in elk geval door de commercie. Onze zomer kleurt oranje. Elk zichzelf respecterend bedrijf heeft een EK-actie waar je een heldenshirt, ek-bricks, een fluoranje outfit, een oranje ketting, een juichcape, een Holland hemd, een geluksbroekje of Hollandicons kan scoren. De tv-commercials tuimelen over elkaar om de meeste zendtijd, maar als je het mij vraagt zijn het allemaal schwalbes. Mijn dochter van 11 jaar toont zich een ware Memphis – goed voorbeeld doet goed volgen- met tattoos – van uitzonderlijke kwaliteit, want die dingen blijven verdomd lang zitten – tot in haar nek.

Ik woon in de Oranjebuurt en stand verplicht. Oranje vlaggetjes sieren mijn gevel en oprit en in mijn woonkamer gonst het van het rood-wit-blauw. In mijn online vergaderingen ben ik steevast uitleg verschuldigd. ‘Leuk voor de kinderen’, leg ik uit. Eerlijk gezegd hebben mijn kinderen zelf nooit om deze uitdossing gevraagd. En als ik om me heen kijk, dan sta ik vrij alleen in mijn Oranjegekte. De Oranjebuurt is dit EK een stuk minder oranje. In de buurt wappert er nog ergens een eenzame vlag en zijn er drie voortuinen versierd. Ik begrijp het wel. We zijn het afgelopen jaar allemaal een beetje uit elkaar gegroeid en dan komt de gekkigheid van zo’n verlaat EK misschien toch nog te vroeg.

In mijn beleving moeten we nog in het toernooi groeien, dan komt de buurt wel op gang. Dan zie ik mijn oranje geschminkte buren met hun splinternieuwe juichcape door de straat stuiteren. Naar links! Naar rechts! Nog unne keer! Naar links! Naar rechts! Dan vallen we elkaar juichend in de armen, verbonden in de euforie van het moment. Nu voelt het nog wat onwennig om na een ingetogen lock-down ineens zo uitbundig te doen. Corona heeft ons teruggeworpen op eigen huis en daar is veel te weinig ruimte voor een volksfeest. We zijn het Oranjegevoel verleerd na een Coronajaar van brood zonder spelen.

Hoe beleef jij het EK? Nou, in een huis dat oranje afsteekt tegen de rest. En iedereen kijkt naar me of ik een Oranjewappie ben. Het maakt me niks uit. Ik wil gewoon niet gevaccineerd worden tegen de Oranjekoorts.

Wouter de Kleyn