Kleine lettertjes: Geen partij

Het is weer zover. Goedgemutste en fris gekapte politici lachen ons eenheidsworstig toe vanaf affiches op centrale borden in onze gemeente. In Bunnik tel ik ongeveer 10 bewindsmensen per bord. Vreemd, want aan deze Tweede Kamerverkiezingen doen 37 partijen mee. Alleen de grote jongens en meisjes laten zich op de Bunnikse borden zien. Hier geen posters van Volt, Oprecht, Nida, JA21 of Splinter.

Zonder uitzondering kijken ze ons allemaal strak aan, die lijsttrekkers. Met een zelfverzekerde blik portretteren ze leiderschap en proberen ze ons voor hun partij te behouden of ons op andere gedachten te brengen. Ze willen graag contact met ons maken, deze praatgragen, maar de voorbijgangers hebben nauwelijks oog voor ze. Dus zwijgen ze en staren ze naar ons vanaf rimpelige affiches op een troosteloos bord langs de straat. Onbeweeglijk, zelfs als ze weerloos slachtoffer zijn van snode snortekenende schelmen. Heel sneu!

Campagne voeren en onder de mensen komen kan niet in de huidige afstandsmaatschappij. De campagneteams van de partijen komen niet veel verder dan wat media-optredens en wat posters opsturen die lokale volgelingen vervolgens tegen borden mogen plakken. En waarom? Denken ze nou echt dat de zwevende kiezer zijn keuze baseert op een zelfingenomen tronie op een A0, A1 of A2? Ik denk het niet. Nee, misschien moeten de pakkende slogans de kiezer overtuigen. En als zweefkiezer laat ik me graag inspireren.

Ik moet zeggen, ik ben best onder de indruk van de Piratenpartij die met ‘wij fixen die shit’ daadkrachtig oppert dat het allemaal anders kan. Of de Feestpartij van Johan Vlemmix, die olijk toetert dat ‘de politiek een feestje is, maar dat het tijd is voor nieuwe slingers’. Nog leuker wordt het als je teksten lostrekt van de posters. Dan zijn het holle frasen. Dan klinken ‘samen sterker verder’ van de VVD en ‘nu doorpakken’ van het CDA meer als bemoedigende woorden van een personal trainer.

Wat er straks verandert? Vast niet veel. Als de partijen klaar zijn met het plichtmatig bekritiseren van andere bewindslieden en hun verkiezingsprogramma’s dan volgt een periode van verbindende gesprekken. Dan netwerken de ‘old boys’ richting een soort van ‘nieuwe’ coalitie. Dan gaan we op dezelfde voet verder en is onze ‘stem voor nieuw leiderschap’ slechts een verloren suggestie voor partijen die zelf ‘kiezen voor wat echt telt’ en ‘nu doorpakken’ om ‘samen sterker verder’ te gaan.

Maar tussen alle aanlokkelijke verkiezingsleuzen sprong één poster eruit. Het is een affiche van een vrouw. Ze kijkt passanten niet aan, maar ze valt wel op. En haar boodschap ook. In het debat met de zwijgende lijsttrekkers naast haar laat ze haar stem horen. En haar slogan springt eruit: ‘Horeca weer open.’ Geen uitroepteken, ze maakt een punt. Ze is misschien geen partij voor de anderen, maar mijn stem heeft ze!

Wouter de Kleyn