Vincent Bijlo
Vincent Bijlo Rob Huibers
column

Bijlo’s BunniksBlik: Afief

22 december 2020 om 18:27 Column

Afief is onze 28-jarige Syrische, nee, ex-Syrische vriend; vorige week heeft hij zijn Nederlanderschap verworven. We noemen hem eigenlijk altijd onze pleegzoon. Vanaf het moment dat hij in Bunnik kwam wonen gaan we veel met elkaar om. We gaan met zijn drieën op vakantie, hij speelt af en toe mee in onze theatershows, we eten vaak met elkaar en we praten over alles wat los en vast zit. 

Vorige week kreeg ik hem iets typisch Bunniks met geen mogelijkheid uitgelegd. ,,Dus”, zei hij, in Nederlands waaraan menig Bunniker een puntje kan zuigen, “dus er zijn meer dan 200 mensen die een petitie hebben getekend tegen de aanleg van een fietspad van 100 meter lang?”

,,Ja.”

,,Nee, je lult, je houdt me voor de gek, dat kan toch niet?”

,,Ik zweer het je.”

,,En dat fietspad loopt ook nog eens over een wandelpad dat er al ligt?”

,,Ja, het loopt over het Eikenpad, door een plantsoen, het wordt verbreed en geasfalteerd.”

,,En daar zijn ze tegen. Maar Bunnikers zijn toch groene mensen?”

,,Hele groene mensen.”

,,Die zijn toch voor fietsen?”

,,Ja, maar niet daar!”

,,Waar dan wel?”

,,Ergens anders, desnoods op de Secretaris De Jonglaan, maar niet door dat plantsoen.”

,,Waarom niet?”

,,Omdat zij dat niet willen.”

,,Maar vervelen die mensen zich dan zo, hebben ze geen leuke dingen te doen? Moeten ze niet werken?”

,,Er verandert iets, dat vinden ze eng en per definitie slecht, of het voor anderen een verbetering is, maakt ze niet uit.”

,,Zal ik die petitie ook tekenen, omdat ik nu Nederlander ben?”

,,Het zou je sieren, je hebt dan in één klap de ultieme staat van inburgering bereikt. Je bent dan net zo’n verwende klager als die petitietekenaars.” 

Die Zeikenpadders, wilde ik zeggen, maar ik vond dat ik hem niet al te zeer moest indoctrineren. Afief lachte. 5 jaar geleden liep hij nog van checkpoint naar checkpoint in Damascus, waar soldaten hem onder schot hielden terwijl hij zijn paspoort uit zijn zak haalde. Nu woont hij in een dorp waar mensen een staat van luxe hebben bereikt waarin ze massaal te hoop kunnen lopen tegen honderd meter fietspad.

,,Nee,” zei hij, ,,ik teken niet. Ik vind dit het absurdste dat ik tot nu toe in Nederland heb gehoord. 100 meter fietspad. Maar het is wel heel democratisch, dat ze tegen kunnen zijn.”

,,Dat is het”, zei ik. ,,Moet ik me voor ze excuseren, vind je?”

,,Nee,” zei hij, ,,ik wen er wel aan. Maar als ik ook zo word, moet je me waarschuwen. Zal je dat doen?”

,,Ja, dat doe ik.”

Vincent Bijlo

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie