Marilena Nerboni

Het is zaterdagavond tegen zessen aan de Rijnzichtlaan. Marilena Nerboni (69) stalt de ingrediënten voor de maaltijd uit op het aanrecht: aardappels, bataat, selderij, wortel, tomaat, ui en haar favoriet avocado. Door het keukenraam kijkt ze uit op de moestuin, de hoogstam-fruitbomen en de loodsen van Houthandel Van Dam. 'Kom Perrito, we gaan sla en radijs oogsten.' Op Birkenstock-sandalen wandelt ze de tuin in, haar hondje achterna, en trekt geroutineerd radijsjes uit de grond. Langs het aardappelveldje en de rijen groente loopt ze naar de kruidenhoek, onderwijl kletsend met de merel. Ze knipt tuinkers, bieslook, munt en peterselie. 'Ik ben half Zwitsers en dat zie je terug in mijn tuin,' zegt Marilena met enige zelfspot. Er is inderdaad geen plukje onkruid te bekennen op de strak geordende lappendeken. In het achterste deel van de tuin zie je haar spontane Italiaanse kant terug. Onder de fruitbomen groeit het gras bijna kniehoog en schieten margrieten, madeliefjes en paardenbloemen uit de grond.

MEDITERRANE BUNNIKER Terwijl Marilena terugloopt naar de keuken vertelt ze dat ze het kleine huis met de grote tuin in 1973 kocht met haar man Otto van Echtelt. Ze hadden elkaar drie jaar eerder ontmoet op Gran Canaria, het eiland waar het hele jaar door tomaten groeien. Marilena werkte daar in de wintermaanden en de 'mediterrane Bunniker' Otto vierde er vakantie. Tijdens zijn volgende vakantie gaf Otto haar een vliegticket naar Nederland. En ze kwam. En ze bleef, ook al was er geen berg te bekennen. Ze trouwden op het Spaanse eiland waar ze vanuit Bunnik in de wintermaanden altijd naar toe zijn blijven gaan. De herfst brachten ze meestal door bij familie in Italië vlakbij de Zwitserse grens. In Bunnik was Otto een bekende verschijning: de schoorsteenveger in de groene Mercedes met de ladder op het dak, zoon van de katholieke dorpssmid. Februari dit jaar overleed hij in huis Bunninchem. Ruim een jaar daarvoor was hij vanwege dementie uit huis gegaan.

AARDAPPELETERS

Binnen zet Marilena de aardappels op het vuur. Terwijl Perrito toekijkt, snijdt ze met de mezzaluna - een rond gebogen hakmes - de kruiden fijn. 'Deze hadden we vroeger thuis ook. Ik vond het op een vlooienmarkt, die ik met een groep Italiaanse toeristen bezocht.' Jarenlang werkte Marilena als gids voor de Amsterdamse musea. De laatste tien jaar brengt ze haar dagen grotendeels in de moestuin door. 'De helft van het jaar eet ik uit de tuin', vertelt ze terwijl ze een radijsje in haar mond stopt. Tot eind februari eet ik nog eigen aardappels. 'Mijn moeder was Zwitsers en wij zijn echte aardappeleters. Veel mensen bij ons in het dorp aten zelfs aardappels voor het ontbijt, rösti, ken je dat?' 'Al veertig jaar lang eet ik aardappel-groente-salade. Otto moest er in het begin aan wennen, maar at het al snel met smaak.' Marilena klopt olijfolie en appelazijn met de kruiden en schept het door de aardappel. Op een bord schikt ze avocado en zoete aardappel. In de stalen voerbak mengt Marilena runderhart. 'De caissière vroeg laatst: "Hoe maakt u dat klaar mevrouw?" Ik zei: ik eet geen vlees hoor, het is voor de hond.'

VEGA(N) Al bijna veertig jaar is Marilena vegetariër. 'Kijk, dit zijn mijn eiwitten.' Ze pakt het schaaltje met walnoten, zonnebloem- en pompoenpitten en strooit ze over de radijsjessla. 'Vleesvervangers koop ik nooit, omdat ik niet van vlees hou.' Vroeger thuis aten ze het weinig vanwege de kosten. Sinds ze in een winkel zag hoe de hammen aan het plafond met vliegenspray werden bespoten, heeft ze geen vlees meer gegeten. In de boekenkast staat De Kleine Dokter van de Zwitser Alfred Vogel. Zijn ideeën over natuurlijk leven en het belang van het eten van groente en fruit spreken Marilena aan. Na het lezen van De vrolijke veganist van dorpsgenoot Floris van den Berg en het zien van de documentaire Earthlings op YouTube en is ze geleidelijk veganistisch gaan eten. De film laat zien hoe mensen voor hun voedselproductie met dieren omgaan. Kaas en melk schrappen vond Marilena niet makkelijk. In haar jeugd at ze de heerlijkste Alpenkäse, die de boerencoöperatie maakte. De melk bij haar zelfgemaakte muesli vervangt ze door water. 'Mijn enige zonde is soms een bekertje tiramisu.' 'Hoe ik het vind om alleen te eten? Tja, het is minder gezellig. Nu praat ik met de hond. Maar ik moet zeggen, ik kan goed alleen zijn.' Het is tegen negenen als de schemering invalt. De merel op het dak zingt er lustig op los. Binnenkort zal Marilena na 45 jaar Bunnik verlaten en terugkeren naar haar geboortestreek in Noord-Italië.

Fotografie: Lize Jansen