IJS

Kijk, dat heb je er nou van, Odijk, als je ijs eist. Baan naar de gallemiezen, ijspret bedorven, vrijwilligers verdrietig, en waarom? Omdat er schaatsfanaten waren die niet konden wachten. Ik ken hun namen, maar ik noem ze niet. Als ik dat wel doe zijn ze hun leven niet meer zeker, we leven in een Trumpistische, opgefokte tijd, jaja, ook in de gemeente Bunnik. Want in Washington hebben ze het Witte Huis, in Bunnik staan de Witte Huisjes.

Ik zal ze dus niet namen en shamen, de schaatsfanaten die het Odijkse ijs kapot hebben gereden. Er waren zelfs Werkhovenaren bij. Daar konden ze niet schaatsen omdat er onverlaten, die heb je in Werkhoven, er wonen er 9 om precies te zijn, ook hun namen ken ik, stenen op het ijs hadden gegooid. Dat zijn dezelfde onverlaten die met Oud en Nieuw de brievenbus van Het Kwartier hadden opgeblazen.

Dus trokken de Werkhovense schaatsfanaten naar Odijk. Daar troffen ze een gesloten ijsbaan. Althans, er hing een touw en er stonden waarschuwingsbordjes die vermeldden dat het ijs nog niet dik genoeg was.

Maar dat gold natuurlijk niet voor hun. Je kon het toch zo zien, het ijs lag er picootjebellootje bij, zo'n ijsmeester, die snapt er de ballen van.

Er stonden ook een paar Odijkers die er precies zo over dachten, zelfs een handjevol Bunnikers sloot zich aan, en zo reden ze gebroederlijk het Ojikse ijs aan gort, naar de vaantjes, de maan, de haaien, zijn grootje en de kloten.

Geduld is iets van vroeger, van voor het broeikaseffect. Toen kon je je het veroorloven om te wachten tot het ijs dik genoeg was, maar dat gaat niet meer anno 2017. Na 3 nachten -3 staat het rood van de schaatskoorts al op de wangen van de rayonhoofden. Na 10 nachten -10 schreeuwt het ijshongerige volk om een Elfstedentocht. Wachten is voor suffige sukkels die altijd binnen de lijntjes kleuren, als wij willen schaatsen zullen we schaatsen!

Ongeduld is de motor van veel ontevredenheid. Hoe sneller alles gaat, des te ongeduldiger wordt de mens. Als ik na 1 dag nog niet geantwoord heb op een mail, stuurt men al een vervolgbericht: "Geachte meneer Bijlo, u antwoordt niet, bent u dood of zo?" Nee, ik was niet dood, ik nam gewoon even de tijd voor zaken die tijd vroegen.

Als men mij WhatsAppt en de vinkjes zijn na 10 minuten nog grijs, belt men mij in paniek op, of het wel goed met me gaat.

Het gaat uistekend met me zolang de tijd maar niet, als een jogger in Amelisweerd, in mijn nek hijgt. Ik loop altijd hand in hand met de tijd.