Ik zet mijn schoen, én mijn hoed af

Na vele jaren actief in de organisatie, zag ik het nu als buitenstaander: het enthousiasme, de twijfels, het leuren en het bedelen om het Sinterklaasfeest in Odijk weer mogelijk te maken. Zondag 22 november zag ik het plezier in de ogen van ruim dertig vrijwilligers die in Odijk de intocht van Sinterklaas organiseerden.

Niet voor zichzelf maar voor het dorp en om al die blije gezichten van verklede, geschminkte en soms gespannen kinderen te zien. De afgelopen maanden en weken hebben deze enthousiaste jongens en meiden zich ingezet om een leuk sinterklaasfeest te organiseren. Dat is heel gemakkelijk als er voldoende geld is, maar o zo lastig als dat er helemaal niet is. Dát is wel de Odijkse realiteit.

Zonder geld moet je creatief zijn, kiezen en er het beste van maken. Ook dit jaar is dat weer geweldig goed gelukt. Al die vergaderingen waren niet voor niets en die vele uren onbezoldigde voorbereiding bleken deze onstuimige zondag de moeite waard, want binnen was het warm en gemoedelijk. Er stond een feest waar meer dan 300 kinderen van genoten. Zonder geld? Inderdaad. Natuurlijk kennen we in Odijk ook sponsors van de zaalruimte, de pepernoten, de broodjes voor de vrijwilligers en stille sponsors voor wat geld. Maar dat is bij lange na niet voldoende om de kosten te dekken.

Daarom waren die vrijwilligers zondag al om elf uur 's ochtends aanwezig,want je bent niet zomaar een prachtige Piet en ook de Sint heeft tijd nodig om zich op te doffen. Zij waren om vijf uur 's middags, toen alle kinderen al naar huis waren met hun pepernoten, nog aan het vegen, afschminken en opruimen. Daar zet ik mijn hoed voor af! Omdat het ook dit jaar weer gelukt is met in mijn ogen de mooiste Pieten en Pietjes die er zijn. Met vertrouwen zet ik mijn schoen omdat ook dit jaar weer blijkt dat Odijk tot veel in staat is.

Arnold Wagemakers

Odijk