Hugo de Jong was een man van sport en natuur

Hugo werd geboren in Tilburg, maar door het werk van zijn vader op het ministerie woonde het gezin ook een aantal jaren in Indonesië en groeide Hugo op in Den Haag. Daar deed hij de Handelsdagschool en later het VWO. Hij haalde zijn boekhouddiploma en deed een automatiseringsopleiding. Hij was goed in zijn vak en werd specialist op het gebied van de beveiliging van grote computers.

Daarmee was hij zijn tijd ver vooruit. Carla de Jong-Ram, zijn vrouw: "Hugo was goed in het verzinnen van nieuwe dingen, hij was creatief. Hij had het wiel uitgevonden en iedereen wilde dat van hem overnemen." Dat succes had ook nadelen. "Hij was weinig thuis. Er was zelfs een periode dat hij een pieper bij zich had en te pas en te onpas gebeld kon worden omdat er een beveiligingsprobleem was."

Maar zijn werk was niet het enige waar Hugo zich met veel ziel en zaligheid voor inzette. Hugo was van jongs af aan een ontzettend fanatiek sportman. In eerste instantie hield hij zich vooral bezig met hardlopen. Jarenlang liep Carla mee. Later kwam het fietsen daarbij. En ook hierin blonk hij altijd uit. Carla: "Hij liep marathons, ook in het buitenland. Met de fiets deed hij helemaal extreme tochten, zoals 1200 kilometer non-stop van Parijs naar Brest en terug."

Ook in Zweden, Noorwegen en België reed hij extreme tochten, zoals van de kust naar de hoogvlakte van Noorwegen, grotendeels over een spekgladde weg. En altijd reed hij op kop. Carla: "Als hij een wedstrijd had in Scandinavië pakte hij gewoon de fiets voor de deur en reed erheen." In Driebergen, waar het echtpaar 27 jaar woonde, is hij nog altijd kampioen op de lange afstanden bij de tourclub. Met het hele gezin reden ze vaak de fietsvierdaagse. En een van de drie dochters bleek talent te hebben en liep en fietste jarenlang met haar vader samen.

Tien jaar geleden stopte Hugo met werken. Carla: "Het was niet meer bij te benen, die wereld verandert nu zo snel." Het echtpaar begon met reizen door Europa. Ook gingen ze veel naar hun vakantiewoning in Duitsland. Het was ook in die periode waarin Hugo begon met fotograferen. En zoals met alles wat Hugo deed, deed hij het goed. Hij deed mee met wedstrijden en won regelmatig. Carla: "Dan zaten we weer in een hotel, omdat Hugo een weekendje weg had gewonnen met een foto." Hugo won dit jaar nog het festival Bunnik over Bunnik met een fotoserie.

In maart werd Hugo ziek. Hij werd geopereerd aan een tumor in zijn nier. Al snel bleek dat er uitzaaiingen in zijn longen zaten, die niet te opereren waren. "Met pillen werd de groei teruggedrongen, maar wegens de bijwerkingen moest hij een week stoppen met die pillen en toen was het helemaal mis." Hugo schakelde heel snel om. Carla: "Hij riep altijd dat hij wel honderd wilde worden. Hij vond alles leuk. Maar hij accepteerde dat dat niet ging gebeuren. Hij zei: 'Als het toch zo is dat ik nu dood moet gaan, heb ik al veel leuke dingen gedaan.' Hij legde zich er bij neer."

De laatste maanden van zijn leven moest Hugo snel aan kracht inbinden, maar hij genoot nog altijd van het leven. Carla: "We hebben heel veel gewandeld langs de Kromme Rijn." Met een lach zegt ze daar achteraan: "We hebben wat vastgezeten met die rolstoel!" Ook bleef Hugo tot het laatst aan toe foto's maken. En gingen hij en Carla nog samen naar het North Sea Jazzfestival.

Carla: "Als ik aan Hugo denk, denk ik aan energie, buiten bezig zijn, genieten van de natuur en een brede interesse. Hij kon ontzettend veel grond verzetten met een schep en de artsen waren steeds weer verbaasd dat hij nog lopend de kliniek binnenkwam en niet allang een rolstoel nodig had. Hij was ook een einzelgänger en had al in ons eerste huis en eigen kamer. Maar tegelijkertijd was hij een lieve vader voor onze drie kinderen en een leuke opa voor onze zeven kleinkinderen." (AC)