Megaribbel in Odijk plat geschoven

Als we geluk hebben leven we eeuwig, de mensheid bedoel ik. Onze draaiende aarde leeft al miljarden jaren en wij draaien mee. We kunnen het wel verpesten natuurlijk. Want voor we het weten zijn wij door onachtzaamheid van de aardbodem verdwenen. We bedenken telkens wat nieuws om ons boeltje te verbeteren. En zo is afgelopen winter onze eigen rivier de Kromme Rijn goed aangepakt. Zij is verbreed en haar oevers zijn prachtiger dan ooit. Zij kan weer volop water bergen, reeën kunnen de kant weer op klimmen en ijsvogels vissen langs de oever. We genieten ervan. De Kromme Rijn stroomt traag haar tijd, vullend en voelend langs de oevers. Tienduizenden jaren geleden was de Kromme Rijn een machtig stromende, zeer brede rivier. Niet te vergelijken met de lieflijke stroom die zij nu is. Vloedbossen en zandbanken wisselden elkaar af en overal was er leven. Zij beleefde woeste tijden met diepe golven en forse overstromingen. Megaoverstromingen en zandbanken met Megaribbels. Door die zandbanken staan de meeste huizen in Odijk heel stevig. Die zijn gebouwd op die zandbanken en deze zijn nog steeds te vinden in ons kleine dorpje. Zandbanken van Megaribbels bv. langs de Singel, bij het Gemeentehuis en met als hoogste punt de huizen op de Boomgaardweg. Megaribbels zijn de historische geo-monumenten van de eeuwigheid. Als je er oog voor hebt kun je tot ver in de landerijen van de Kromme Rijn de glooiingen van de zandbanken zien. In de 24 jaar dat ik in Odijk woon, genoot ik telkens weer het meeste van die ene kleine prachtige groef; de Megaribbel langs de Singel. Genoot ja. Want tot mijn verbijstering is half juni ineens de Megaribbel plat geschoven en weggevaagd. Dat gebeurde vlak voor mijn vakantie naar Texel. Het waddengebied is een grote Megaribbel zou je kunnen zeggen. Overal op het wad zijn de Megaribbels, veroorzaakt door de grote zeestromingen, goed te zien. Zelfs vanuit de ruimte zijn Megaribbels goed te herkennen! Na hoog water, als het wad langzaam weer droogvalt komen ze weer te voorschijn en liggen dan te glanzen in het landschap. Telkens dacht ik aan mijn platgewalste historische en eeuwenoude Megaribbeltje langs de Singel van Odijk. Trots was ik op Odijk dat zij dit oude verhaal van haar dorp koesterde op dat kleine weitje bij het laatste huis langs het pad van de Kromme Rijn, voordat je bij de brug richting station Driebergen-Zeist komt. De grote populieren waren daar al eerder weggehaald en dat begreep ik wel. Maar die ene bijzondere monumentale Megaribbel dichtgooien en met de grond gelijk maken, nee daar kan ik niet bij. Wie bedenkt nu zoiets? Gaat u maar eens kijken, ons dorp is kaler geworden en minder interessant. Als we geluk hebben leven we eeuwig als mensheid, maar ach wat is eeuwig leven nou helemaal. Als we geluk hebben worden we bestuurd door zorgvuldige mensen die weet hebben van hun dorp en het mega-oude dorpsverhaal koesteren. Dat is pas geluk hebben.

Jacqueline Verploegh Chassé (Odijk)