Vier decennia Tafeltje-dek-je en Hulpdienst

In 1975 gooide zuster Spinhoven uit Bunnik het balletje op in Werkhoven over hand- en spandiensten. Dat initiatief werd opgepakt door mevrouw Corrie van der Top en mevrouw Annie Sterkenburg. Het begon met allerlei klussen, van tot een lamp indraaien, van een kind uit school halen tot een hond uitlaten. Deze taken werden steeds verder ingeperkt tot vervoersdiensten. Daar bleek de meeste behoefte aan.

De Hulpdienst en Tafeltje-dek-je zijn al veertig jaar onlosmakelijk met elkaar verbonden in Werkhoven, met één bestuur. Het rondbrengen van de maaltijden gebeurde in het begin nog op de fiets vanaf de Krommerijnhof, met de zware metalen gamellen op de bagagedrager. Inmiddels komen de maaltijden vanuit Bunninchem, Bunnik. Vers gekookt en verpakt in duurzame plastic bakken. Ze worden met de bestelbus in Werkhoven gebracht, waarna de vrijwilligers van Tafeltje-dek-je Werkhoven de maaltijden aan huis bezorgen.

Een aantal vrijwilligers draait in een rooster mee om maaltijden te bezorgen in het dorp. Ze bezorgen dan om de beurt een week lang elke middag 10 tot 20 maaltijden per dag. Tafeltje-dek-je in een dorp biedt meer dan eten. Voorzitter Gerda Willemse: "Elke dag komt er iemand aan de deur. Als iemand niet open doet, valt dat op en wordt er even bij de buren gevraagd wat er aan de hand is."

Tina Balk-de Bruin, al jaren bestuurslid en nu secretaris, werd vrijwilliger in 1989. "Ik had zelf hulp nodig, ik moest een keer naar het ziekenhuis gereden worden. De Hulpdienst bood uitkomst. Toen ik weer op de been was, heb ik me aangemeld als vrijwilliger." En zo zijn er velen. Hulpdienst Werkhoven heeft zo'n 30 tot 40 medewerkers. Tina: "Het zijn allemaal mensen die af en toe iets doen. Soms kost het veel tijd, soms helemaal niet."

Anderen staan op de lijst voor het vervoer. Gerda: "Als er iemand naar het ziekenhuis moet of naar een familielid die zelf niet kan rijden, doen we een belrondje. Er is altijd wel iemand die tijd wil maken." Tina rijdt zelf ook. "Ik kan me nog herinneren, heel lang geleden, dat ik eens een dame moest rijden die bekend stond als een mopperaar. Maar ik had mijn baby bij me, die stond in de maxicosi op de achterbank, naast deze mevrouw. Ik heb haar niet gehoord, ze heeft de hele weg tegen mijn dochter gekletst!"

Het nadeel van dit type vrijwilligerswerk is dat het solistisch is. Tina: "Je ziet elkaar niet echt. Daarom organiseren we af en toe een bijeenkomst voor iedereen. Zo hebben we ook een keer een rolstoeltraining gedaan, waarbij we zelf in de rolstoel gingen zitten en we onder meer moesten oefenen met de stoep op en af rijden. We hebben ook nog een filmpje gemaakt van hoe het niet moet. Dat was hilarisch natuurlijk!"

Ook al is Werkhoven een dorp waar mensen nog voor elkaar zorgen en mensen elkaar kennen, toch is ook hier eenzaamheid geen onbekende. Gerda: "Ook in Werkhoven zijn mensen die geen familie of vrienden hebben. Zij lopen daar niet mee te koop, er is ook schaamte. Er is ook in ons dorp veel verdriet achter de voordeur." (AC)