Bijlo & De Kleyn

BUNNIK In Bijlo&DeKleyn houden columnisten Vincent Bijlo en Wouter de Kleyn elkaar op de hoogte van hun leven tijdens de intelligente lockdown. Ze schrijven elkaar elke dag, behalve zondag. Bunniks Nieuws is deelgenoot. Vandaag de eerste brief.

Ha Wouter,

Hoe is het daar? Waanzinnig he, dat weer opeens, alsof de lente is aangezet. Dat maakt de intelligente lockdown wat draaglijker.

Jammer alleen dat het Jaagpad langs de Kromme Rijn is afgesloten, een beetje fatsoenlijk distancen lukt niet bij tegemoetkomend wandelverkeer zonder in het water te flikkeren. Ik zag net een ingezonden brief waarin een lezer voorstelt eenrichtingsverkeer in te voeren. Dat hebben ze in sommige bossen ook al gedaan, met verkeersborden en al. Het ziet er absurd uit, zo'n lieflijk bospad met een eenrichtingsverkeersbord, absurd wordt snel normaal in deze tijd.

Als het allemaal voorbij is komen er, dat weet ik zeker, dansvoorstellingen die gebaseerd zijn op de choreografieën die we nu uitvoeren om afstand te houden.

Ik moest vorige week naar Hilversum, voor een radio-uitzending, toen heb ik een lat van anderhalve meter meegenomen. Ik hield het ene eind vast, de taxichauffeur het andere. Het zag er carnavalesk uit, de  meneer van de beveiliging moest erg lachen toen we binnenkwamen. 

Ja, eenrichtingsverkeer op het Jaagpad. Dat je dan al 2 km tegen het verkeer inloopt en er opeens een tegenligger opduikt. Dan sta je daar op anderhalve meter afstand van elkaar, wie gaat er dan terug?

Hoe gaat het bij jou thuis met de combi werk en kinderen? Hier gaat dat geweldig, wij hebben geen kinderen. Ik heb vandaag twee zogenaamde Zoomvergaderingen, dat is een woord dat drie weken geleden niemand kende. Het zijn, jij weet dat, je hebt ze ook, maar misschien sommige gezegende pensionado's niet, vergaderingen via de app Zoom, waarmee je kunt beeldbellen. Ze duren aanmerkelijk korter dan de vergaderingen van vroeger, omdat bij elke vergadering wel iemands batterij bijna leeg is, waardoor de agenda snel moet worden afgewerkt.

Verder zit ik veel in mijn tuinkantoor te schrijven en na te denken en naar de koolmees te luisteren, die hier het hoogste woord heeft, ik heb hem Wouter genoemd, nee, niet naar jou, naar onze Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid.

Ciao,

Vincent