Stil

Avondeten vind ik gedoe. Als je alleen kinderen aan tafel hebt, is het met regelmaat meer functioneel dan gezellig. Dan flans ik wat in elkaar of warm wat op. De smaak is vaak vlak en er is altijd wel een kind dat, na een vluchtige blik op zijn bord, de prak begroet met een volmondig 'gatver…'. De oudste zet zijn rechter arm aan en schept alles naar binnen, geheel over het bord gebogen en in moordend tempo. Dan richt hij zich op en wil van tafel. De andere twee maken nog geen enkele aanstalten om te beginnen met eten en schuiven wat met groente of aardappels. Ik zet een gesprek op: 'hoe was het op school?' 'Prima…', is dan het antwoord van de oudsten. 'Niet leuk', antwoordt een derde. Aan tafel krijg ik de conversatie nooit echt aan de praat.

Als de eigen wereld niet bespreekbaar is, dan hebben we het wel over het wereldnieuws, bedacht ik me laatst. Sindsdien pakken we het nieuws van de dag er even bij om het gesprek na de dagelijkse 'prima's' en de 'niet leuk…' te vervolgen. Meestal is het abstract en lijkt het ver van ons bed. De Brexit krijgt hier nog niet de handen op elkaar, maar daar staan we niet alleen in. Sport doet het goed, zeker als het Nederlands Elftal speelt. We praten over 't wapen van Bunnik, die van langs de Kromme Rijn. We bespreken controle op de hondenbelasting en de hoogte van de gemeentelijke woonlasten. Wordt het Burgje toch minder duurzaam? Nederland is één van de gelukkigste landen van de wereld. De Provinciale Staten en Waterschapsverkiezingen. De uilenbal van Thiery Baudet. We stippen het allemaal kort aan voor we aan de vlaflip gaan.

Een levendige conversatie levert het me nog steeds niet op. Mijn tafelgenoten eten nog even snel en langzaam en luisteren meer dan ze meepraten. 'Wij kijken al elke dag jeugdjournaal', gaat mijn dochter in verweer. Het deert me niet. Mijn mes snijdt aan twee kanten; we leuken de maaltijd op en de onderwerpen zijn wezenlijk. Vorige week was een uitzondering. Toen kwam het wereldnieuws ineens verschrikkelijk dichtbij. Een gruweldaad in een tram in Utrecht legde onze kwetsbaarheid keihard bloot. Het nieuws was van onwerkelijk grote omvang voor 'ons stadsie'; Utrecht wereldnieuws. Aan tafel werd de aanslag uitvoerig geanalyseerd en besproken. Dit was haast tastbaar. Het raakte onze levens. Trainingen werden afgelast en scholen gingen uit voorzorg op slot. Het voelde goed om aan de eettafel het gevoel van onveiligheid en de emotie van het moment met elkaar woorden te geven - we waren er allemaal stil van.

Wouter de Kleyn