Hachelijk avontuur

HOUTEN Een ogenschijnlijk eenvoudig wandeltocht door de Alpen bleek in de praktijk voor de Houtense Alpinisten Club veel moeilijker en gevaarlijker dan van te voren gedacht. Gelukkig liep het allemaal goed af.

Richard Thoolen

Begin september vond de jaarlijkse wandeltocht plaats van de Houtense Alpinisten Club (HAC). Ditmaal was gekozen voor een avontuurlijke huttentocht door de Oostenrijkse en Italiaanse Alpen. De groep bestond uit routiniers Jan van Bentum, Wim Jacobs, Dick Jacobs en Fred van de Vecht. Voor de eerste keer gingen Jos van Bentum en de uit Bunnik afkomstige Harry van Zijl mee. Bijzonderheid is nog dat bijna alle mannen de 60 al ver gepasseerd zijn, met uitzondering van Jos, die met zijn 53 het jonkie van de groep wordt genoemd.

GOED BEGIN De mannen verkeerden allen in een topconditie en vertrokken vol goede moed naar Oostenrijk, waar de start van de tocht plaats vond. Dat het bij de start regende mocht de pret niet drukken, en de mannen gingen blij en monter op weg naar hun eerste hut die zonder problemen bereikt werd.

GEVAAR Tot de vierde dag ging alles goed, maar toen brak een zware etappe aan. Wim: ,,Het was een wandeling waar 7,5 uur voor stond. Maar het had 's nachts flink gesneeuwd en de route ging door de sneeuw over een top van 3400 meter. We vertrokken 's morgens met goed weer samen met twee Oostenrijkse gidsen, maar in de middag werd het erg mistig en konden we niet veel meer zien. En het bleek niet zo goed met Harry te gaan. Harry: ,,Ik zal helemaal stuk. Mijn maag had zich omgedraaid, alles er uit gegooid en wilde niets meer hebben. Je moet blijven eten en drinken in de bergen, anders moet je je reserves aan gaan spreken en loop je al snel op je tandvlees." En dat is precies wat er gebeurde: Harry kon niet meer, ging om de honderd meter zitten, happend naar adem. Wim: ,,Je zit midden in de Alpen, zonder bereik, en kunt geen hulpdienst inschakelen. Harry moest dus koste wat het kost verder." Om het iets gemakkelijker voor hem te maken mocht Harry zonder rugzak gaan lopen en werden zijn spullen verdeeld over de andere mannen. Harry: ,,Ik kon niet meer, maar moest wel verder. Na 10 uur bereikten we de hut waar ik instortte. Gelukkig was er een EHBO-koffer in de hut aanwezig en kon ik zuurstof toegediend krijgen, wat iets hielp." Wim: ,,In de hut konden we bellen. Het idee was om Harry door een helikopter op te laten halen en naar een ziekenhuis te laten brengen. Maar we wisten niet of hij daar voor verzekerd was. Daarom belde Harry zijn partner Lida en vroeg met een zwakke trillende stem of zij dat wilde uitzoeken.

PANIEK Lida: ,,Ik kreeg bijkans een hartverzakking en raakte in paniek. We hadden de week daarvoor samen een film gekeken waarin een klimmer op de Mount Everest door de vrieskou bevangen was geraakt en vingers, tenen en neus was kwijt geraakt. Wat voor man zou ik nu terug krijgen?" Maar de extra zuurstof deed wonderen en na een uur begon Harry alweer praatjes te krijgen. Maar dat wist Lida niet. Harry knapte zienderogen op, en het idee om een helikopter te laten komen werd weer losgelaten. De volgende dag zat Harry aan het ontbijt alsof er niets gebeurd was en had zin om de volgende etappe te gaan volbrengen. Er werd een appje aan Lida gestuurd dat alles weer onder controle was. Lida: ,,Die film had de hele nacht op mijn netvlies gestaan, dus dat appje maakte wel het een en ander in mij los."

ERVARINGEN Wim: ,,Niet alleen Harry had in een hachelijke situatie verkeerd. Fred was op de rotsen gevallen en hield daar een fikse bloeduitstorting van 20 cm op zijn heup aan over. Door de mist hadden we de kracht van de zon onderschat. Dick, Wim en Fred raakten verbrand en sneeuwblind. Met tranende ogen en dikke wangen moesten zij verder. Op een gegeven moment waren hun koppen helemaal rood en hingen de vellen er bij." Alle mannen kwamen veilig terug en hebben genoten van het avontuur, inclusief Harry. Harry: ,,Het was een geweldige ervaring die ik niet had willen missen, al denk ik wel dat het bij deze ene keer blijft. Ik ben geen moment bang geweest of het vertrouwen kwijt geraakt. Wat er fout gegaan is? Misschien gewoon pech, of een combinatie van ijle lucht, iets mindere conditie, slecht eten en slapen, te zware rugzak.