An Vrancken (100): ‘Ik ben nooit moe’

ODIJK Ze is nog nooit in een ziekenhuis geweest, ze is nooit moe en is gek op auto’s. Dat lijkt een beschrijving van een gezonde monteur van 27, niet van een 100-jarige. Toch is dit wat An Vrancken-de Hosson uit Odijk vertelde tijdens het bezoek van burgemeester Ruud van Bennekom donderdag. Haar tip voor iedereen die gezond oud wil worden: ,,Je moet af en toe een stukje chocola eten.”

door Agnes Corbeij

Haar echte verjaardag was op 3 februari, vorige week maandag. ,,Op maandag ga ik altijd naar de kaartclub, dan word ik opgehaald door Herman Peek. Dat gebeurde deze week ook, maar dan niet in zijn eigen auto, maar in een prachtige witte cabrio.” Ter plekke stonden alle leden van de kaartclub in een erehaag en kreeg ze van allemaal een rode roos met een speelkaart eraan. De grote bos staat in de woonkamer. 

AUTO'S Waar die liefde voor auto’s vandaan komt, weet Vrancken niet precies, maar ze weet wel wanneer deze werd aangewakkerd. ,,Als kind mocht ik meerijden met het busje van de wasserette waar mijn moeder de vaatdoeken en lakens liet wassen. Dan mocht ik achter het stuur zitten en dat vond ik prachtig. Ik heb altijd genoten van autorijden.”

Autorijden gaat nu niet meer, door een probleem met haar rechteroog, maar rijden doet ze nog altijd. ,,Ik ga in de zomer nog regelmatig met de scootmobiel over de Odijkerweg naar Slot Zeist. Dan rust ik even uit bij de vijver, ik heb mijn eigen stoel immers altijd bij me. Dan rijd ik via Bunnik weer naar huis.” 

HET DORP Vrancken woont al dertig jaar in Odijk. ,,Toen we hierheen verhuisden vanuit Utrecht, vroeg mijn dochter waarom we op die leeftijd nog zo nodig moesten verhuizen. Mijn man heeft hier helaas maar acht jaar mogen wonen, maar voor mij is het zeker de moeite gebleken.” Ze geniet van het dorpse leven. ,,In het dorp gaan we achterom hè.” Ze was wel anders gewend. ,,Ik heb 60 jaar in hetzelfde huis in Zuilen gewoond. Daar ben ik opgegroeid, heb ik met mijn man bij mijn ouders en na hun overlijden met mijn eigen gezin gewoond.” 

Een van haar dochters is helaas op 51-jarige leeftijd overleden. Haar andere dochter woont ook in Odijk en is, samen met haar man, mantelzorger voor Vrancken. ,,Zonder hen zou ik niet op mezelf kunnen wonen.” Ook dorpsbewoners helpen haar af en toe. ,,Ik was van de zomer een keer in de tuin gevallen en lag in het gras om 9.00 uur ‘s morgens. Ik kon niet zelf opstaan. Toen kwam er een man met een hond achter het huis langs, hij heeft me weer opgetild. Hij gaf me mijn stok en ik kon weer verder.” Sindsdien heeft Vrancken wel een noodknop in huis. 

ACTIEF Toch is An Vrancken nog zeer bij de tijd. Ze leest nog twee kranten per dag, kijkt het journaal, doet elke ochtend Max geheugentraining en kijkt graag voetbal en tennis op televisie. Ook heeft ze een iPad. ,,Dat is het mooiste cadeau dat ik ooit heb gekregen. Straks ga ik mijn zoon even een mailtje sturen om te vertellen dat jullie er waren.”

Ook gaat ze nog regelmatig de deur uit. Ze gaat naar bijeenkomsten van de Zonnebloem, de Dorpsgenoten Odijk en bezoekt beide zoons in Heerenveen en Heerhugowaard. Als ze dan thuiskomt na een lange rit, is ze nog niet moe. ,,Ook al willen mijn benen niet altijd meer mee, ik ben eigenlijk nooit moe."

NOG EEN FEEST Haar 100ste verjaardag vierde ze uitgebreid met familie en vrienden bij ‘t Wapen van Odijk. Ook kreeg ze veel kaarten. ,,Ik begreep van de buurvrouw dat de kaarten voor 100-jarigen bij de Primera waren uitverkocht van de week. Die staan nu allemaal bij mij op de kast." Afgelopen zondag was het weer feest. Ook al was dat An niet met zoveel woorden verteld, ze is te helder van geest om geen nattigheid te voelen. Voor het weekend al vertelde ze: ,,Ik zag bij het programma van de Dorpsgenoten Odijk voor zondag in ‘t Groentje dat er feest gevierd wordt. Ook weet ik dat mijn dochter en schoonzoon meekomen. Daardoor weet ik eigenlijk wel genoeg.”

An lijkt nog lang niet klaar met het leven. ,,Ik voel me 80." Ze nodigt Van Bennekom dan ook van harte uit om volgend jaar weer op haar verjaardag te komen. Van Bennekom: ,,Ik kom graag. Dan neem ik chocolade voor u mee."