Kleyne Lettertjes: Geëikelpad

Nederlanders fietsen. Meer dan een kwart van onze verplaatsingen doen we per fiets, dat is jaarlijks 15 miljard kilometer. Logisch, want we wonen lekker vlak en we barsten van veilige, comfortabele fietspaden. Er ligt op dit moment al ruim 37.000 kilometer aan fietspad in ons land en er is altijd ruimte voor meer. Toch? Onze gemeente vindt al 15 jaar van wel – al bestuurt ze daar soms wat meer, soms wat minder op.

We associëren fietsen met gezond, gezellig, milieubewust, vrij en vriendelijk. Samen op de pedalen, met het zonnetje erop eropuit en genieten van de prachtige natuur die ons land te bieden heeft. Een lieflijk tafereel.

De werkelijkheid is anders. Binnen de fietsgemeenschap zijn er groeperingen die elkaar naar het leven staan. Neem zo’n dikbuikige wielrenploeg, die claimen fietspaden als privébezit en schelden op alles wat trager of te breed rijdt. Het zijn andere tijden. Jan met de fiets bestaat sowieso niet meer. Zijn opoefiets wordt voorbijgereden door hipsters op speed pedelec’s of opoes op e-bikes, hybrids of gewone pedelec’s. Het leidt vaak tot grote snelheids- en meningsverschillen op smalle fietspaden. Fietsen verhardt.

In Bunnik verharden ze ook. Dat wil zeggen; daar ligt 700.000 euro klaar voor een stukje fietspad, aankoop van wat akkerland en groen. Het nieuwe tracé moet de werkdagelijkse stroom fietsers richting het Vagantenpad en het Utrechtse Science Park lanceren. Die stakkers ploeteren nu vanaf het station richting de Lokhorstlaan, maar moeten bij het laatste mijlpaaltje aan de Van Zijldreef vol in de ankers omdat het fietspad ook stopt. Zes minuten geeft het paaltje aan. ‘Jammer’, zegt de gemeente, ‘daar kan ook vijfeneenhalf staan.’ 700.000 euro, dat is een fiks bedrag voor 350 meter doorfietsen.

Voor de zoveelste keer in 15 jaar tijd ligt er weer een plan voor een Eikenfietspad. En voor de zoveelste keer ageren de omwonenden tegen de komst ervan. Een herhaling van (ver)zetten. Dus toen de projectmanager met hen kwam praten over de inpassing van het pad escaleerde de bijeenkomst. De strijdbare omwonenden wilden geen uitwerking, maar een dialoog. Ze willen begrijpen, praten en gehoord worden. Bob de Bouwer kwam te vroeg. Vreemd genoeg vond de wethouder het ook te vroeg voor een dialoog. Ze bestuurt ze er gewoon soms wat meer en soms wat minder op. Zij dicht zich in deze fase geen rol toe en acht het, hoe actueel, raadzaam om afstand te houden, zelfs met de kennis van een dossier van 15 jaar verzet. Ga toch fietsen!

Wouter de Kleyn