Voor wie De Leest

‘Er komt een tijd dat je moet kiezen tussen de bladzijde omslaan of het boek sluiten’

Ik sta te wachten. Het ruikt naar lijm en leer. De schoenmaker maakt snel nog even wat af. Behendig draait hij een zool van een single monk rond een schuurband. In mijn ooghoek zie ik de hand van mijn zoon gretig naar het bakje dropjes op de toonbank gaan. Wat beschaamd om zijn vrijblijvende gedrag corrigeer ik hem op de hebberigheid: ‘Eentje!’ Achter de toonbank staat inmiddels een vriendelijke man, hij wuift mijn bezwaar weg. Hij is duidelijk gewend aan zulk gulzig kinderbezoek en heeft vast een fikse voorraad. Ik ben nieuw in Bunnik en moet een sleutel voor mijn nieuwe huis laten bijmaken voor de aannemer. Het voelt als een groot en volwassen moment. In mum van tijd vertrek ik met een duplicaat en kan ons leven in Bunnik beginnen. Sleutelmaker; een eerste levensbehoefte voor elke nieuwe huizenbezitter of ouder met slordige kinderen.

Ik zet mijn schoenen op de toonbank. De rechter is langs de zijkant volledig uitgescheurd, ze zijn ook al best wel oud. Ter vergelijk heb ik mijn linkerschoen ook meegenomen, als voorbeeld, maar die mag ik weer meenemen. Ik kijk de grote man in het schort achter de toonbank verwachtingsvol aan. Ik heb een diner ter ere van mijn 10-jarig huwelijk en pers me voor de gelegenheid in de kleren van toen. Daar horen deze schoenen natuurlijk ook bij. Hij beoordeelt de schade. ‘Mooie schoenen’, zegt hij. ‘Een man met stijl’, denk ik. ‘Kom ze dinsdag maar halen’. Hij voorziet de schoen van een klem en een papiertje, draait zich om en slijpt de hak van een rode laars. Opgelucht gris ik een dropje mee en vertrek. Je kan maar dankbaar zijn voor het tweede leven van een paar stappers.

Voor wie het leest. Een kleine aankondiging op Facebook vertelt een groot verhaal: ‘De Leest Bunnik gesloten’ Het lijkt een beetje een terloopse post voor zo’n wezenlijk en ingrijpend bericht. Onze schoen- en sleutelmaker neemt gedwongen afscheid. Het gaat niet meer. ALS heeft hem in haar grip en laat hem niet meer los. De Leest moet stoppen en dat is heel treurig nieuws. We nemen afscheid van een winkel en een vakman die toch, misschien onbewust en net zo terloops, deelgenoot is van een paar grote momenten in mijn leven.

Voor wie De Leest? Niet meer voor Bunnik. ‘Er komt een tijd dat je moet kiezen tussen de bladzijde omslaan of het boek sluiten’ ondertitelt het Facebook bericht de sluiting. Maar mijn verhaal hoort ook in dat boek en ook de verhalen, anekdotes en waardering van vele andere dorpsgenoten. Dus, dank je wel John! Jullie gaan De Leest anders schoeien. Hopelijk tot snel in de zon voor jullie nieuwe fotostudio!

Wouter de Kleyn