Bomen

Ik sta tussen de oude bomen, het gekletter van de paardenhoeven nog in mijn oren. De re-enacted koning is weer weg. Lodewijk Napoleon was hier, konijn van Holland, melancholicus, de koning die eigenlijk liever dichter wilde zijn. Zijn broer dacht daar anders over en zond hem uit.

Ik leun tegen een boom die er in 1808, toen hij hier ontvangen werd, misschien ook al stond. Hij ademt rust, deze wachter van de seizoenen. Hij kan niet anders dan geduldig zijn. Hij had het zwaar in de hitte van deze zomer, hij ging in de stand-byemodus, net als veel mensen. Hij liet zijn blad vallen om te overleven. Hij berustte in de wetenschap dat er minder droge tijden zouden komen, zoals hij zeker weet dat het ook volgend jaar weer lente wordt.

Het bos leeft altijd op de grens van ontstaan en vergaan. De humus van het afgevallen blad is de vruchtbare grond van volgend jaar. Zonder vergaan geen ontstaan.

Stel je eens voor dat je in je auto zit. Besef dan eens dat je benzine- of dieselmotor loopt op bomen, oude bomen, op het blad van bomen van honderden miljoenen jaren geleden. Toen lieten bomen ook al hun blad vallen, Shell is ze daar nu erg dankbaar voor. Bomen van nu stofzuigen de CO2 van het opgestookte blad van hun ouwe collega's uit de lucht. De avond valt, de snelweg ruist, het bos maakt zich klaar voor de nacht.

Ik denk aan de mens. Ook al zit hij in een blik van een ton, ook al draagt hij een smartwatch die zijn stappen telt tussen sportwagen en sportschool, hij maakt ook deel uit van de cyclus van ontstaan en vergaan. Toch is het de mens, niet de bomen, niet de dieren, die de cyclus aan het verstoren is.

Er vergaat meer dan er ontstaat. De bomen zullen binnenkort vaker hun blad laten vallen in de zomer. Er zit maar een ding op, we moeten alles doen dat mogelijk is om de bomen van honderden miljoenen jaar geleden niet meer op te stoken. We moeten ons onkruid weer met de hand of met stoom uit de grond halen, die stoom moet dan wel worden opgewekt met groene stroom. Of, nog makkelijker, we moeten onkruid kruid gaan vinden. We moeten stoppen met het gebruik van gif, het keert zich tegen ons.

We moeten Luisteren. Niet alleen naar onszelf, ook naar de bomen, de bloemen, de bijen, de bosmijten en de snuitkevers. Als wij alleen onszelf zien en horen en geen oog en oor hebben voor aarde, lucht en water, dan spelen wij met vuur. Ach, de geest van Koning Lodewijk Napoleon is in mij gevaren. Ik denk dat ik een Cognacje ga drinken.

Vincent Bijlo